Ακόμα κι όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια κατάσταση, μπορούμε να επιλέξουμε την αντίδρασή μας σε αυτήν. Οι ώριμοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πότε χρειάζεται να δράσουν και πότε χρειάζεται να αφήσουν την πραγματικότητά τους ως έχει. Διότι αναγνωρίζουν πως όταν σταματήσουν να προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή και τους άλλους, τότε το μονοπάτι που συναντούν -αυτό της μικρότερης αντίστασης- οδηγεί στην ευτυχία. Εφόσον η δράση προκαλεί αντίδραση, επιλέγουν να ψάξουν για τον τρόπο που μια νέα προσέγγιση θα βελτιώσει την πραγματικότητά τους. Σε αντιδιαστολή με μια περισσότερη ανώριμη συμπεριφορά όπου ο τρόπος, που οδηγεί σε αδιέξοδα, δεν αλλάζει κι έτσι συνήθως συνεχίζει να οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Οι ώριμοι άνθρωποι γνωρίζουν επίσης πως κάθε πρόβλημα έχει τουλάχιστον μία λύση. Τα θολωμένα νερά άλλωστε, όπως έλεγε και το Tao Te Ching, πρέπει να σταθούν για να γίνουν διαυγή. Πολλές φορές όταν μένουμε φαινομενικά «ακίνητοι» και επιλέγουμε να μην βιαστούμε να λύσουμε μία κατάσταση που μας μπερδεύει, η κατάσταση αυτή συχνά φτάνει σε μια δική της λύση. Επομένως, όσο τείνουμε να εστιάζουμε σε αυτό που θα έπρεπε να συμβεί, βασιζόμαστε περισσότερο σε παρελθοντικές λύσεις και προσπαθούμε να συμμορφώσουμε την τρέχουσα κατάσταση με τη λύση μιας παλαιότερης, ακόμα κι αν αυτή μας προκαλεί προβλήματα. Ωστόσο, οι ώριμοι άνθρωποι δεν συγχέουν την παθητικότητα και τον φόβο λήψης απόφασης με την ακινησία. Επομένως, όταν κάτι καταρρέει δεν περιμένουν «έγκριση» για να δράσουν. Η αποδοχή της πραγματικότητας είναι το σημείο εκκίνησης της αλλαγής. Μόνο όταν ξέρουμε το σημείο που βρισκόμαστε μπορούμε να δούμε και το μονοπάτι που μας δείχνει τον δρόμο.
