Από Ιωάννα Κόπτση για Mother's Bird
Όταν η ατμόσφαιρα στο σπίτι εμπεριέχει ένταση και συχνές διαφωνίες, τα παιδιά αισθάνονται φόβο και απειλή. Φοβούνται ότι μπορεί να μείνουν μόνα τους, να εγκαταλειφθούν, νιώθουν ανασφαλή και παρείσακτα, αισθάνονται την απειλή της ξαφνικής και δυσάρεστης αλλαγής.
Τα παιδιά, προκειμένου να είναι ψυχικά υγιή έχουν την ανάγκη να υπάρχει συνέχεια στη ζωή τους, τόσο στα συναισθήματά τους, όσο και στην καθημερινότητά τους. Επίσης, δεδομένου ότι στην παιδική ηλικία είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη η φαντασία και ο εγωκεντρισμός αισθάνονται ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Στην περίπτωση λοιπόν, που συμβεί ένα γεγονός που προκάλεσε στα ίδια ή σε κάποιον άλλο πόνο, τα παιδιά πιστεύουν πως αυτά το υποκίνησαν. Επομένως, θεωρούν συνήθως πως εκείνα είναι η αιτία των καβγάδων, γεγονός που τα κατακλύζει από συναισθήματα ενοχής. Έτσι, μπορεί να ρίχνουν το φταίξιμο στον εαυτό τους και να υπόσχονται να γίνουν ‘καλά παιδιά’ -ακόμα κι αν δεν το εκφράζουν - προκειμένου να απαλλάξουν, τόσο τα ίδια, όσο και τους άλλους από το κακό που προκαλούν.
Από βρέφη ακόμα, τα παιδιά είναι συναισθηματικά παρόντα στο περιβάλλον που βρίσκονται. Αντιλαμβάνονται την ατμόσφαιρα που επικρατεί, τη γλώσσα του σώματος, τον τόνο της φωνής. Μπορεί να μην εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο όπως οι ενήλικοι, αλλά τη διαφορετικότητα των συναισθημάτων την αναγνωρίζουν, ασχέτως αν αυτό που βιώνουν δεν ξέρουν ακόμα ότι ονομάζεται άγχος ή φόβος. Επίσης τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν πως τα άτομα που αποτελούν για αυτά ασφάλεια, που τα φροντίζουν και τα προστατεύουν, μπορούν να τους προκαλέσουν ξαφνικά τόσο μεγάλη ένταση κι ανασφάλεια.
Αρχικά, μπορεί να μοιραστούν μαζί σας αυτές τις ανησυχίες κι αυτό να είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για εσάς ούτως ώστε να συζητήσετε μαζί τους. Στην περίπτωση όμως που κάτι τέτοιο δεν συμβεί, μπορείτε να παρατηρήσετε για τυχόν αλλαγές στη συμπεριφορά τους ή στα συναισθήματά τους. Μπορεί να είναι αγχωμένα, ιδιαίτερα επιθετικά ή θλιμμένα. Μπορεί να αρχίσουν να αρρωσταίνουν συχνότερα, να έχουν ανήσυχο ύπνο, να σας ζητούν επίμονα να μείνετε στο δωμάτιο μαζί τους, ή/και να παρατηρήσετε κάποια αλλαγή στο παιχνίδι τους.
Αν κι είναι πιο σημαντικό κι απαραίτητο για τα παιδιά να μιλάμε και για τις δυσάρεστες στιγμές της ζωής, παρά να διατηρούμε την ψευδαίσθηση της μυστικοπάθειας, ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες. Η ωμή αλήθεια που λέγεται μπροστά τους με την παρουσία τους σε ένα καβγά είναι πολύ σκληρή κι είναι αδύνατο να την επεξεργαστούν συναισθηματικά και γνωστικά. Ακριβώς και γι’ αυτό το λόγο δεν είναι ενήλικες, αλλά παιδιά. Διαφορετικά μιλούμε για έμμεση άσκηση βίας.
Αυτό που πρέπει να έχετε στο μυαλό σας είναι πώς η συζυγική σχέση μπορεί να λειτουργεί ως ασφαλής βάση, όπου τα παιδιά θα νιώθουν ευχάριστα και ικανά να αναπτύξουν αρκετά καλές σχέσεις με τους γύρω τους. Αδιαμφισβήτητα, θα υπάρξουν στιγμές έντασης μπροστά τους. Στην περίπτωση αυτή, αφού περάσει η μπόρα και εντός των επόμενων ωρών, είναι σημαντικό για εκείνα να τους περιγράψουν οι γονείς τους επιγραμματικά την κατάσταση δίνοντας στο τέλος μία λύση, ένα θετικό αποτέλεσμα, μια συγνώμη, μία ευκαιρία για ανακούφιση. Έτσι, όντως τα παιδιά δεν μένουν αποστειρωμένα, αλλά έχουν τη δυνατότητα να μάθουν πως μπορούν να διαφωνούν και με τους ανθρώπους που αγαπούν, χωρίς να προκαλούνται καταστροφικές συνέπειες. Ακόμα, με αυτό τον τρόπο είναι ευκαιρία για εκείνα να μάθουν πώς να χειρίζονται τις συγκρούσεις στη ζωής τους, κάτι που έτσι κι αλλιώς θα κληθούν να κατακτήσουν.
Να θυμάσαι επίσης, πως τα παιδιά δεν έχουν την ανάγκη του τέλειου γονέα, αλλά του ενήλικα που με υπομονή κι αγάπη θα τα βοηθήσει ώστε να γίνουν κι εκείνα με τη σειρά τους ισορροπημένα και ευτυχισμένα άτομα.
Read more at: http://mothersbird.gr/kavgadisame-mprosta-sto-paidi
