1. Έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών της ομάδας. Οι υγιείς ομάδες βασίζονται στην εμπιστοσύνη, επομένως τα επικοινωνιακά προβλήματα και η απόκρυψη πληροφοριών προκαλούν ρήγματα.
2. Αναποτελεσματικός τρόπος επίλυσης προβλημάτων. Η δύναμη της ομάδας έγκειται στην ικανότητά της να αντιμετωπίζει δημιουργικά και αποτελεσματικά τις προκλήσεις. Αν δεν υπάρχει προσαρμοστικότητα και συμμετοχή από όλα τα μέλη, η ομάδα δεν θα φτάσει μακριά.
3. Απροσδιόριστοι στόχοι της ομάδας. Χωρίς ξεκάθαρο και κοινό σκοπό η ομάδα συνήθως προσκρούει στα αναπόφευκτα προβλήματα που προκύπτουν, χωρίς τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίζεται σε κοινή πορεία.
4. Αδυναμία εστίασης στη δημιουργικότητα και την αποτελεσματικότητα. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Επομένως τα λάθη που προκύπτουν –ιδανικά- μπορούν να αντιμετωπιστούν ως ευκαιρίες μάθησης. Έτσι η ομάδα μπορεί να υπολογίζει και να αντιμετωπίζει ολοένα και καλύτερα τους επερχόμενους κινδύνους.
5. Έλλειψη αποτελεσματικής ή κοινής ηγεσίας. Η συμπεριφορά του ηγέτη που δεν ανταποκρίνεται και δεν συντονίζεται με την ομάδα επηρεάζει τόσο την παραγωγικότητά όσο και το ηθικό της. Κάθε ομάδα χρειάζεται έναν ηγέτη. Ωστόσο καθώς αναπτύσσεται, η ηγεσία πρέπει να μοιραστεί. Στις ομάδες υψηλών επιδόσεων, ο ηγέτης εγκαταλείπει τον έλεγχο.
6. Απουσία συλλογικής προσπάθειας. Τόσο οι συλλογικές όσο και οι ατομικές αρμοδιότητες χρειάζεται να βρίσκονται σε ισορροπία ανάμεσα στα μέλη της ομάδας. Οι αποτελεσματικές ομάδες ευθύνονται για τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί και τα αποτελέσματά τους.
7. Αδυναμία αντιμετώπισης της σύγκρουσης. Η αντιμετώπιση της σύγκρουσης θα αποτρέψει τη στασιμότητας της παραγωγικότητας και τη μείωση του ηθικού. Το ζητούμενο είναι η εστίαση στις διαφορετικές απόψεις, χωρίς την ανάγκη επιβολής και ελέγχου. Αν η σύγκρουση αντιμετωπιστεί σωστά, μπορεί να αποτελέσει πηγή καινοτομίας και εμβάθυνσης των σχέσεων.
