Ιωάννα Κόπτση, BPS - HCPC για Parallaxi
Είναι όλες αυτές οι στιγμές, μικρές και μεγάλες, μέσα στην ημέρα που γεννούν το αίσθημα το θυμού. Ο θυμός αυτός αυξάνεται ολοένα και περισσότερο και φτάνει στην οργή. Εκείνο είναι και το κομβικό σημείο, όπου ένας ώριμος ψυχικά άνθρωπος θα ρυθμίσει το συναίσθημα του και δεν θα γίνει τελικά κακούργος. Δεν θα βλάψει τον απέναντί του, γιατί είναι ψυχικά ώριμος. Γνωρίζει τόσο την καταστροφή όσο και την αυτοκαταστροφή μιας βίαιης πράξης. Είναι ικανός να αναγνωρίσει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες κι έτσι δεν πνίγεται σε μια κουταλιά έντονου θυμού. Όσο κι αν μια κλοτσιά ή ένα φτύσιμο μπορεί να του ανακουφίσει προσωρινά το συναίσθημα. Είναι κι όλες αυτές οι στιγμές, μικρές και μεγάλες, μέσα στην ημέρα που συντηρούν το συναίσθημα της οργής και θρέφουν τη βία. Όλη η ύπαρξη ενός ανθρώπου κινείται σαν προσάναμμα, που ψάχνει για φλόγα. Η θλιβερή εικόνα μιας ανθρώπινης ύπαρξης, που δεν γνωρίζει άλλη τροφή ανακούφισης πέρα από αυτήν της βίας. Η θλιβερή εικόνα ενός ατόμου που δεν γνωρίζει άλλο συναίσθημα, πέρα από αυτό του θυμού. Τρομακτικά μονοδιάστατη και συνάμα εγκληματική. Διότι, τη βία γνώρισε και μόνο εκεί έμεινε, τη βία να εμπιστεύεται.
