Η σχέση της διατροφής και της συναισθηματικής ευεξίας είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, αφού δεν περιορίζεται απλά στη σύνδεση πείνας και φαγητού. Τα πρώιμα βιώματα ως εικόνες και εμπειρίες συντελούν στην ενίσχυση της συναισθηματικής θρέψης. Για παράδειγμα, στην ελληνική κοινωνία, η πρόσληψη τροφής συχνά συνδέεται με συναισθηματικές ανάγκες όπως η φροντίδα και η αγάπη, ενώ ταυτόχρονα το φαγητό ως μέσο, χρησιμοποιείται και για επιπρόσθετους λόγους, όπως η τιμωρία, η επιβράβευση και η επικοινωνία. Πιο συγκεκριμένα, σε περιπτώσεις επιβράβευσης ακούγονται φράσεις όπως: «Αν είσαι καλό παιδί, θα σου πάρω παγωτό» και σε περιπτώσεις τιμωρίας φράσεις όπως: «Αν δεν είσαι καλό παιδί, δεν θα σου πάρω παγωτό». Όταν όμως, το φαγητό γίνεται μέσο επιβράβευσης ή/και τιμωρίας, το παιδί το συνδυάζει με τη συγκεκριμένη ψυχολογική του κατάσταση, με αποτέλεσμα να το ταυτίζει κάθε φορά με τα συγκεκριμένα συναισθήματά του. Έτσι κάθε φορά που θα έχει μια κρίση χαράς θα καταφεύγει στο φαγητό για να επιβραβεύσει τον εαυτό του, μιας και πολύ απλά αυτό έχει μάθει. Στην περίπτωση του κατοχικού συνδρόμου: «φάε, γιατί τα άλλα παιδάκια πεινάνε» δημιουργούνται ενοχές και διαταράσσεται η αναγνώριση του σημείου κορεσμού. Συχνά επίσης τρώμε για να μουδιάσουμε, για να μεταφερθούμε σε έναν «ονειρικό» κόσμο, μακριά από κάτι που μας ενοχλεί στη ζωή μας. Τρώμε για να «μονωθούμε» από τον εξωτερικό κόσμο, ιδίως όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε καταστάσεις. Τρώμε για συντροφιά, για παρηγοριά, για γέμισμα ενός εσωτερικού κενού. Τρώμε για να «ξυπνήσουμε» από τον λήθαργο.
Η λήψη τροφής χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: βιολογική/φυσιολογική πείνα, συναισθηματική πείνα και οπτική πείνα. Με τον όρο συναισθηματική θρέψη ορίζεται η τάση του ατόμου να καταναλώνει τροφή ως απάντηση στη συναισθηματική του κατάσταση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει υιοθετηθεί ένας δυσλειτουργικός τρόπος ρύθμισης και διαχείρισης των αρνητικών συναισθημάτων που αλληλοεπιδρά με τη γνωστική, συμπεριφορική και βιολογική κατάσταση του ατόμου. Η συναισθηματική θρέψη είναι διαφορετική από τη βιολογική πείνα, η οποία προκαλείται ανά 3-4 ώρες περίπου, αφού έχει προηγηθεί γεύμα που αναλογεί στις διατροφικές ανάγκες του ατόμου. Επίσης, είναι διαφορετική από την οπτική πείνα, η οποία προκύπτει από την πρόσληψη τροφής λόγω έκθεσης σε κάποιο φαγητό ακόμα κι αν το άτομο δεν πεινάει.
