Αρχικά χρειάζεται να αναγνωρίσετε την ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Αναρωτηθείτε, λοιπόν, ποιος είναι ο άνθρωπος που έχετε απέναντί σας; Τι αγαπά; Τι φοβάται; Τι χρειάζεται; Με ποιον μοιάζει; Όταν μοιάζει με κάποιον συγκεκριμένο, του συμπεριφέρεστε αντικειμενικά ή προβάλετε πάνω του ευχαριστίες και παράπονα που έχετε από το άτομο το οποίο σας θυμίζει;
Επίσης, αναγνωρίστε την ανάγκη για συναισθηματική εξάρτηση και ανατροφοδότηση, που αποζητά κυρίως από τους γονείς του. Σταθείτε δίπλα του και αποτελεσματικά στις συναισθηματικές ματαιώσεις που συναντά. Ο απώτερος σκοπός σας είναι να δυναμώσετε ψυχικά το παιδί, μαθαίνοντας του πώς να ξεπερνά την απόρριψη, την αποτυχία, τα λάθη του, ακόμα κι όταν καλείται να βρει τρόπους προκειμένου να αμυνθεί στις επιθέσεις των άλλων. Στις περιπτώσεις αυτές, στόχος σας είναι να δημιουργηθεί από μέσα προς τα έξω η ανάγκη για επίλυση της σύγκρουσης. Δηλαδή να μάθει το παιδί να αμύνεται και να αυτοπροστατεύεται, όταν το απαιτεί η περίσταση.
Καλείστε επίσης, να είστε περισσότερο συνειδητοποιημένοι στα άτυπα/έμμεσα παιχνίδια δύναμης, που επικρατούν στο σπίτι. Τα παιχνίδια αυτά έχουν ποικίλες μορφές. Μπορεί το παιδί, να έχει δύναμη εις βάρος όλων. Μπορεί ο γονιός, επειδή είναι ο γεννήτορας και μεγαλύτερος σε ηλικία, να εμφανίζει μία ιδιαίτερα αυταρχική συμπεριφορά απέναντί του. Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί το παιδί να φαίνεται υπάκουο, στην ουσία όμως είναι φοβισμένο, άρα και ευάλωτο στον εκφοβισμό, είτε ως θύτης είτε ως θύμα. Μπορεί η σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι να έχει ανάγκη από συνεχή εξωγενή στήριξη και έτσι να δίνεται στο παιδί περισσότερη δύναμη, συγχέοντας τους ρόλους μέσα στην οικογένεια. Η συγκεκριμένη στάση του δίνει μια μπερδεμένη εικόνα ισχύος ανάμεσα στο παιδί και στους ενήλικες, ενισχύοντας χειριστικές συμπεριφορές. Επίσης, αρκετά συχνά η υπερπροστασία και οι ανασφάλειες των γονιών στην ουσία δεν επιτρέπουν στο παιδί να μεγαλώσει και να αυτονομηθεί. Ακόμα κι αν το κάνει, πιθανότατα θα πνίγεται στις ενοχές. Οπότε, αν ποτέ επιθυμήσει και αποφασίσει να αυτονομηθεί, αυτή η εσωτερική σύγκρουση ολοένα και θα μεγαλώνει. Έτσι, μέσω του καταναγκασμού της επανάληψης θα απαιτεί ή θα αποζητά συνεχώς κάποιον άλλον να ικανοποιεί και φροντίζει τις ανάγκες του, αφού δεν θα έχει μάθει το ίδιο τον τρόπο.
Άλλωστε, όλα τους έχουν ανάγκη να αισθάνονται επαρκή στο περιβάλλον τους. Εάν ωστόσο δεν συμβεί, συχνά φαίνεται πως εγκαταλείπουν την προσπάθεια και συμπεριφέρονται παθητικά. Επομένως, όταν:
« οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι
« οι γονείς ενισχύουν την εξατομίκευση του παιδιού, την εξερεύνηση της ζωής, τη σταθερότητα, τη ρουτίνα και την ασφάλεια
« ενισχύουν τον αυτοέλεγχο, την αυτοπροστασία και την αυτορρύθμιση
« ανταποκρίνονται συναισθηματικά
« σέβονται την προσωπικότητά του
« ενισχύουν τις επιθυμητές συμπεριφορές χωρίς να μηρυκάζουν τις ανεπιθύμητες,
« αποφεύγουν τα διπλά μηνύματα (άλλα λέω κι άλλα κάνω, άλλα δείχνω κι άλλα εννοώ)
« θεωρούν δεδομένη την απουσία οποιασδήποτε βίας στο περιβάλλον του
« θέτουν ξεκάθαρα και σταθερά όρια, τα παιδιά ανθίζουν!
Comentários